Het duurzame ondernemers-echtpaar woont met hun zoons Thijn en Silvijn nu bijna een half jaar in het eerste plastic woonhuis van Nederland. Terugkijkend op hun ambitieuze plan zegt Bram lachend: ‘Het is maar goed dat we niet alles van te voren wisten, want dan waren we er misschien niet aan begonnen. Toch was het zeker de moeite waard.’
Het begin
Bram zit al dertig jaar in het afvalplastic. Zijn bedrijf maakt tuinmeubels, steigerplanken en paaltjes voor langs de weg. Plastic dat niet kan worden gerecycled ‘redt’ Bram zo van de verbrandingsoven. Toch was hij zo’n twee jaar geleden zo gefrustreerd over de hoeveelheid plastic die wordt verbrand en daarmee voor CO2-uitstoot zorgt, dat Marlous een radicaal plan opperde: ‘Als je iets groots en goeds wil doen voor het milieu, bouw dan een huis van afvalplastic.’
Hoewel Bram het idee in eerste instantie onuitvoerbaar vond, is hij zijn vrouw nu heel dankbaar. ‘Ik wil haar de credits geven. Dankzij Marlous zijn we iets gaan doen dat nog nooit eerder is gedaan en hebben we bewezen dat het kan. Ook ben ik ervan overtuigd dat dit de bouw van de toekomst is. Om plastic in plaats van hout in de bouw van gewone huizen te gebruiken. Het is niet kapot te krijgen en het is veel duurzamer.’
De bouw
Ondanks dat vrienden en familie hen voor gek verklaarden beginnen Marlous en Bram enthousiast met hun plan. In een loods vinden ze stap voor stap het wiel uit. ‘Het hele proces was een avontuur. Het enige dat we wisten is dat het duurzaam, verplaatsbaar en niet lelijk moest worden,’ zegt Marlous. ‘Het plastic verzamelden we in etappes. Uiteindelijk gebruikten we 10.000 kilo plastic afkomstig van huisafval’. Bram, die het uitvoerende deel op zich neemt en de vakmensen bij elkaar zoekt, vertelt: ‘Veel van de mensen die we nodig hadden zagen het zitten, maar sommigen zeiden meteen: daar begin ik niet aan. Te onbekend en te risicovol.’
Het is maar goed dat we niet alles van te voren wisten
Pioniers
Twee keer wordt pijnlijk duidelijk dat ze aan het pionieren zijn. Het eerste moment is wanneer blijkt dat er sprake is van een constructiefout. ‘De aannemer zei doodleuk dat de kozijnen een halve meter boven het dak zouden uitsteken. Bram: ‘Dat was voor mij een dieptepunt: vertraging. We zouden eigenlijk in oktober 2019 in het huis gaan wonen. Het werd april 2020. En omdat ons oude huis al snel was verkocht, hebben we op verschillende vakantieparken gewoond.’
Het tweede dieptepunt had met het transport te maken. Het hele huis was af en zou naar de plek van bestemming worden gereden. Bram en Marlous krijgen op de dag zelf te horen dat de transporteur het niet ziet zitten. ‘Terwijl wij alles hadden berekend, zag hij met het blote oog dat het niet kon. Hij had gelijk, zo bleek achteraf. De moed zakte me in de schoenen. Gelukkig, zoals vaker gebeurde, zag Marlous de oplossing: Het dak eraf halen en opnieuw de hijsogen lassen,’ zegt Bram. Diezelfde avond is het huis tijdens een superspannend transport naar de plek gereden.
Huis op z'n plek
Wanneer het huis wordt getakeld, zijn Bram, Marlous en hun jongens supertrots. ‘De avond ervoor hebben we tot diep in de nacht met z’n allen spaanplaten tegen de open gedeeltes getimmerd. Onze zoons hadden splinters in hun handen,’ herinnert Bram zich. Dat het goed is gegaan, is een grote opluchting voor het pioniersgezin.
Ontspullen
Omdat het gezin van een groot huis naar 75 m² zou verhuizen, begint Marlous al snel met het inventariseren van de huisraad. ‘We hadden veel spullen in het oude huis, daar hebben we hebben uiteindelijk maar weinig van meegenomen. We zijn in fases gaan ‘ontspullen’. In eerste instantie omdat we kleiner gingen wonen, maar steeds meer omdat we het willen. Ik voel me ook veel lichter en heb nu meer ruimte in mijn hoofd.’ Bram vult aan: ‘Het is heel lekker om niet te hoeven zoeken naar iets dat je niet kunt vinden en meteen te kunnen zeggen dat we het niet hebben. Dat scheelt veel zoektijd.’ Hun zoons zijn ook tevreden. Het huis doet groter aan en is een stuk overzichtelijker. Bram vertelt lachend dat de jongens hun vrienden vertellen dat ze in een ‘mansion’ wonen.
Duurzaam huis
Bram en Marlous zijn heel enthousiast over de 10.000 kilo afvalplastic die in het huis zit, niet in de verbrandingsoven terecht is gekomen en daarmee CO2-uitstoot heeft bespaard. Maar ook ín het huis willen ze zuinig omgaan met energie. Bram: ‘Ons doel was een duurzame buiten- en binnenkant. De buitenwanden van het huis bestaan uit verschillende isolerende lagen en het triple glas van de ruiten is luchtdicht.’ Het huis heeft daardoor een hoge isolatiewaarde, hoger nog dan een gemiddeld nieuwbouwhuis. ‘We meten ons energieverbruik en bepalen aan de hand daarvan hoeveel gebruikte autoaccu’s nodig zijn om de energie van de zonnepanelen die op het dak komen, op te slaan. Ons plan is ook het regenwater op te vangen en filteren. Dan zouden we helemaal zelfvoorzienend wonen,’ zegt Bram hoopvol.
De stoelen, lampen en de gordijnen zijn ook van afvalplastic
Daarbij hoort ook dat ze binnenshuis goed nadenken over materialen. Marlous: ‘Ook voor de meubels en spullen wilden we hergebruik toepassen. Zo zijn de tafel en banken op de veranda gemaakt van restmateriaal van de bouw. En in huis is de keuken gemaakt van oude houten gebinten uit een boerderij. Heel duurzaam en circulair, dat vinden we mooi. Het blad is van blankstaal met bootlak. Dus recyclebaar, mochten we dat willen. De stoelen, lampen en de gordijnen zijn ook van gerecycled plastic!’
Vakantiegevoel
Marlous: ‘We begonnen met het idee om iets goeds te doen voor onze aarde. Maar gaandeweg kwamen we erachter dat het ook bij ons past. Minder spullen, kleiner wonen en vrijstaand. We hebben hier vrijheid die we eerder niet hadden. Elke ochtend loop ik naar buiten en voelt het als vakantie. ’s Avonds zitten we vaak buiten in het hoekje tegenover de hangmat en genieten we.’
